Die trompet blijft maar blazen. De eerste noot is een b en dan volgt een lange, lange, lánge c. Het is geen call to arms, ook geen oproep tot gebed, maar urgent klinkt het wel. Je moet nú komen, het feestje dreigt heel prettig uit de hand te lopen, dit maak je niet snel meer mee, je wilt het echt niet missen. Zoiets.

Mensen met een migratieachtergrond. Als ik een jaar of zeventien ben, hebben we er daar in het Westland al heel wat van. Ze heten nog gewoon gastarbeiders en we hebben zelden iets met ze te maken. Eigenlijk zie je ze alleen als je op zaterdag of in de vakantie anjers snijdt of tomaten plukt. Muziek met een migratieachtergrond, daar hebben we zo mogelijk nog minder mee te maken. Whole Lotta Rosie van AC/DC, Paradise By The Dashboard Light van Meatloaf, School van Supertramp; dáár krijg je bij VELO de dansvloer mee vol. VELO staat voor Verdedig En Loop Op en is een voetbalclub die in 1930 met goedkeuring van kapelaan Berding werd opgericht in de rooms-katholieke enclave, die Wateringen in het protestantse Westland was. Een halve eeuw later is de kantine van de kapelaan uitgegroeid tot het grootste dranklokaal van de streek. Zeven dagen per week geopend, zolang het voetbalseizoen duurt. Eens in de drie weken draait daar Drive-in Disco Tarantula. Saturday Night Fever, maar dan zonder discobol, strakke broeken, openstaande overhemden en tegenwindkapsels. In plaats daarvan spijkerbroeken, houthakkershemden en veel turbulentie door rondzwiepend jongenshaar. Welkom in de Glazen Stad.

Met jazz, soul of funk hoef je op een zweterige bieravond in Wateringen niet aan te komen. Het zijn dan ook vooral de meisjes, die met kleine pasjes de vloer op gaan wanneer de dj op een rustig moment, halverwege de avond, de langgerekte openingsnoot uit de trompet van Tom Browne laat schallen. Is Funkin’ For Jamaica in de hitlijsten (“sssstationairrrrr op nummertje drie in de Top Veertig van veertien februari neigentienhonderdeinentachtuuuuuug!”) al een a-typisch geval, op de bruine tegeltjesvloer die ’s middags onder je voetbalschoenen nog koud en hol had geklonken, is het helemáál een witte raaf. Al is die beeldspraak wellicht wat ongelukkig als het gaat over dit gitzwarte combo. Wij, de jongens dus, hebben geen idee wat we aanmoeten met de beweeglijkheid van Tom en zijn band. Maar aanstekelijk en aantrekkelijk is het wel, de drassige baslijn die we horen en de kleine pasjes die we zien, dus draaien we onze soepele voetbalheupen toch maar weer richting dansvloer.

Funkin’ For Jamaica gaat overigens niet over het Caraïbische eiland van Bob en Bolt. Tom Browne laat zijn zangeres zingen over een wijk in New York, die ook Jamaica heet. Ooit was het een kleine nederzetting, in 1656 gesticht door de Nederlanders, die het de naam Rustdorp gaven. Rustdorp werd Jamaica toen de Britten het bestuur overnamen. Tegenwoordig is het een deel van Queens waar uitsluitend mensen met een migratieachtergrond wonen. Maar nu ik erover nadenk: dat geldt natuurlijk voor heel Amerika.