Het WK van 1970 in Mexico is de geschiedenis ingegaan als het mooiste voetbaltoernooi ooit. Dat had natuurlijk te maken met het spel van Brazilië en de namen van de Braziliaanse voetballers. Pele. Tostao. Jairzinho. Maar Mexico70 was vooral het eerste toernooi waarvan de wedstrijden wereldwijd rechtstreeks werden uitgezonden en dat hielp natuurlijk mee aan de legendarische status van het evenement. Het Nederlands Elftal schitterde door afwezigheid, zoals in die jaren gebruikelijk was. Feyenoord en Ajax wisten met vrijwel uitsluitend Nederlandse spelers weliswaar de ene na de andere Europcupfinale te bereiken en meestal ook nog te winnen, maar het zou tot 1974 duren, alvorens Oranje zich plaatste voor een eindtoernooi; het WK in West-Duitsland, dat net als in de meeste vaderlandse huishoudens bij ons tot uitzinnige taferelen leidde. Vanzelfsprekend was dat niet, want al het spektakel in Mexico, slechts vier jaar daarvoor, ging aan huize Van Mieghem nog volstrekt onopgemerkt voorbij. Ik kan me niet herinneren dat ik er één minuut van heb gezien. Als mijn vader en moeder al wisten dat de wedstrijden op televisie te zien waren, zullen ze het zorgvuldig hebben verzwegen. Ik zag dus geen bewegende beelden van het WK, maar ik had wel een album waarin alle deelnemende teams waren afgebeeld. En daarin stond het meest oogverblindende voetbalelftal dat ik ooit had gezien. Tussen de degelijke effen rode, witte en gele shirts was het gevoelige lichtblauw van Uruguay al bijna buitenaards, maar niets haalde het bij het nationale elftal van Peru. Een gezelschap mannen die in leeftijd varieerden van verontrustend jong tot middelbaar, in huidskleur van zuid-Europees blank tot indrukwekkend zwart en in gemoedstoestand van verbaasd tot vastberaden en van contemplatief tot moordlustig. Maar wat de spelers vooral boven alle andere deelnemers deed uitstijgen, was hun outfit. Een witte trui met een diagonale rode streep. Van de linkerschouder naar de rechterheup.

Zoiets buitenissigs zag je bij ons alleen op Koninginnedag, wanneer mensen die niet wisten waar ze het zoeken moesten met hun liefde voor het Koninklijk Huis, zich tooiden met een uitzinnige oranje sjerp. En dan de hele dag rondlopen met een gezicht alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Nee, op zo’n heuglijke dag de straat op gaan zonder een reep oranje stof die met twee veiligheidsspelden aan je trui was bevestigd, dat was pas gek. Nu ik erover nadenk, vraag ik me af of ik zelf ook niet een keer op deze smaakvolle wijze uiting heb gegeven aan mijn diepgevoelde vaderlandsliefde. Er begint iets verdacht te knagen in mijn herinnering. Ik heb tenslotte ook jarenlang een Lederhose gedragen, dus je kunt niets uitsluiten. Gelukkig was de smartphone er nog niet, zodat de kans klein is dat er foto’s van bewaard zijn gebleven.