doordeweekse middagen

De kleine bus zwoegt zich omhoog en laat Cusco langzaam achter en onder zich. Het is niet moeilijk om je de Spaanse garnizoenen voor te stellen die over de oude klinkers van de stad marcheren. Die zijn wel wat gewend en kunnen een dieseldampen brakend minibusje dus ook wel aan. Als we hoger klimmen, maken de klinkers plaats voor betonplaten en afbrokkelend asfalt. En de bebouwing langs de omhoog slingerende weg verandert van veel Spanje en een beetje Inca in hedendaags Peru. Dat betekent golfplaten, achteloos gebouwde stenen muren en staketsels die de indruk geven dat het allemaal nog eens moet worden afgebouwd. Het decor is ontluisterend, op het eerste gezicht. En de tientallen zwerfhonden maken het er niet beter op.

Er zijn bushaltes, maar daar trekt vrijwel niemand zich iets van aan. Overal en nergens stappen mensen in en het wordt al snel drukker in de bus. We zijn onderweg naar Hermanos de Ayar, een wijk die van zo’n 500 meter hoogte op Cusco neerkijkt. Klinkt pittoresk, is het niet. In deze buurt probeert de dochter kinderen te begeleiden die in een eenvoudig gebouwtje dat vrolijk afsteekt bij de omgeving na school hun huiswerk komen maken. Ze is hier nu ruim een maand, maar de kinderen die we op straat tegenkomen en die nu in de bus stappen begroeten haar alsof ze haar al jaren kennen. Ze omhelzen, kussen en knuffelen erop los. En zodra ze horen dat ik de vader van de dochter ben, valt mij onmiddellijk dezelfde eer te beurt. Een doofstom meisje dat met haar oudere zus instapt, klimt bij de dochter op schoot. Ik kijk naar het meisje en naar de armoede die aan me voorbijtrekt en de moed zinkt me in de schoenen. (Dure, schone en lekker zittende schoenen wel te verstaan; wel even wat anders dan de afgetrapte uitdragerij om me heen.) Wij denken bij onze kinderen al snel in termen van ontwikkeling, toekomst en kansen, maar dat kun je hier beter niet doen. Als je tenminste niet, zoals ik, boven op de berg met een dichtgeschroefde keel en branderige ogen uit de bus wilt stappen. Maar dan voltrekt zich een wonder, wat op dit katholieke continent natuurlijk ook wel te verwachten is.

IMG_8100

Het is de dochter zelf die de hoofdrol speelt. Of misschien neemt ze juist de ‘supporting role’ voor haar rekening en zijn die kleine mensen om haar heen de echte sterren. Hoe dan ook, eenmaal in het lokaal trekken de kinderen stuk voor stuk schriften, boeken, lineaals, pennen en potloden uit hun rugzakjes en kriskras door elkaar gaan ze blij, luidruchtig en enthousiast aan het werk.

IMG_8180

De dochter leest mee, legt uit, praat bij, verbetert, organiseert en lacht. En tussen al die bedrijvigheid wordt er nog steeds voortdurend omhelsd, gekust en geknuffeld. De tranen staan me nog steeds regelmatig in de ogen, maar het voelt al een stuk beter. Zeker als ik een beduimeld jongetje met ogen als grote, glimmende steenkooltjes (had Pietje Bell die niet ook?) heb geleerd dat een been in het Engels een ‘leg’ is en een voet een ‘foot’. Als hij me de dagen daarna ziet aankomen, begint hij al van ver te roepen: “Profe! Leg! Foot!”

IMG_8109

We zijn in Zuid-Amerika en ik heb de dochter in sommige opzichten goed opgevoed, dus er moet ook gevoetbald worden. Aan het eind van de middag gaat de bal rollen op het betonveld dat net boven het schooltje ligt. Alles en iedereen, klein en groot, meisje en jongen, draaft volstrekt onoverzichtelijk heen en weer. Op hetzelfde veldje voetballen een stuk of acht grotere jongens hun eigen wedstrijd. Vrijwel probleemloos zijn op enkele tientallen vierkante meters vier teams en twee ballen dwars door elkaar in beweging. En iedereen heeft de tijd van zijn of haar leven.

DSC_4582

Op één van de dagen hier twijfelt de dochter in de bus terug naar de stad hardop over het nut van wat ze op het schooltje doet. Zit ik voor de zoveelste keer met wazige ogen naar buiten te kijken. Flor, Edwin, Rosmarie, Alexandro, Leo, Brigid en Ochin worden vast niet allemaal schooljuf, advocaat, ingenieur en minister. Maar ik weet zeker dat ze nét iets betere en vooral leukere moeders en vaders worden. Dankzij de doordeweekse middagen in het voorjaar van 2015, die één groot feest waren.

IMG_8107

 

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *