De meeste mensen zullen vandaag vooral denken aan Heel Holland Bakt of aan De Groenten Van Hak.
Ik niet.
Op het allereerste grammofoonplaatje dat ik had, stond een sprookje over een elfje.
Elfje Twaalfje.
De stem die het verhaal vertelde, was mooi en geruststellend. Veilig. Maar je werd er ook nieuwsgierig van. Heel lief wekte ze de indruk dat je niet altijd hoefde te doen wat je gezegd werd. Brutaal, maar niet onaardig. Ondeugend zonder dat het gevaarlijk werd.
Ruim veertig jaar later leg ik bij de plaatselijke supermarkt een pak chocoladekoeken in mijn boodschappenmandje. Naast mij zegt een vrouw: “Och, die vind ik ook zo lekker.”
De stem komt rechtstreeks uit de pick-up van Philips, die in mijn ouderlijk huis stond. Mijn vader is naar kantoor en aan tafel schilt mijn moeder aardappelen. Het regent, maar niet heel hard.
Elfje Twaalfje.
Ik glimlach en knik, maar zeg niets, bang om door haar heen te praten.