Na keiharde onderhandelingen weet ik vanochtend een taxichauffeur zover te krijgen om mij voor 40 soles van Alejandre Velasco Astete –scariest airport in the world– naar het centrum van Cusco te brengen. Kijk, daar heb ik toch mooi profijt van de talloze verre reizen die ik in mijn leven heb gemaakt. Ik laat me niet meer als een onnozele toerist afzetten. Om het berovingsgevaar te verkleinen noteer ik demonstratief het nummer van de taxi en de rit kan beginnen. Iets meer dan tien minuten later stopt de auto voor het hotel. Toegegeven, ik had op wat meer waar voor mijn geld gehoopt, maar ik vind de bedongen prijs nog altijd alleszins redelijk. Een paar uur later heb ik de verloren dochter weer dichtbij me. Ik begin aan het idee te wennen dat je op 3360 meter hoogte bovenaan de trap even op adem moet komen en dat je moet kiezen tussen lopen of praten. Allebei tegelijk gaat niet. Dat is een beetje hinderlijk, maar de dames van de vuilnisdienst, die de stad op deze stralende ochtend als een vrolijk en vreedzaam invasieleger overspoelen, kunnen er wel om lachen.

De dochter en ik praten over haar leven hier, over haar werk en haar woning en over wat ze zoal uitgeeft. Voor een taxi van de stad naar het vliegveld betaalt ze zes soles. Ik haal diep adem en moet meteen weer even gaan liggen.