Nog maar een week geleden moest ik aan Henk Krol denken als ik naar mijn Oude Hond keek. Net als Henk heeft mijn Oude Hond het beste voor met de jeugd, zolang ze hem maar ongestoord van zijn ouwe dag laten genieten .

Sinds afgelopen zaterdag is alles anders.

We hebben er lang op moeten wachten, maar eindelijk was’ie er dan: de game-changer in de verkiezingsstrijd, met dank aan een opgewonden mevrouw en een paar politieagenten. Van de weeromstuit kreeg hier in huis de Oude Hond plotseling de uitstraling van een staatsman.

Mijn Oude Hond heeft heel wat te stellen met de vreemdeling die sinds een kleine twee weken in ons huis asiel heeft gevonden. Om zijn grotere soortgenoot te overtuigen van zijn charmes, hangt de Jonge Hond regelmatig aan de oren van zijn grote voorbeeld. Bovendien betreedt hij brutaalweg de mand van de Oude Hond, zelfs als hem dat uitdrukkelijk wordt verboden. Soms hoop ik dat de Oude Hond eens flink van zich af bijt. Dat zien wij als mensen nu eenmaal graag: een gezagsdrager die zijn autoriteit laat gelden. En dat mijn Oude Hond gezaghebbend is, daar kan geen twijfel over bestaan.

Toen onze regering zaterdag ferm reageerde op het doorzichtige getreiter van een heetgebakerde aspirant-dictator, was ik daar aanvankelijk heel tevreden over. Eigen schuld dikke bult, dacht ik.

Gelukkig heeft mijn Oude Hond wat meer langetermijnvisie dan ik. Hij moet nog jaren met die druktemaker door één deur en je weet nooit hoe je elkaar nog eens nodig hebt. Dus beperkt hij het handhaven van zijn gezag meestal tot een gedecideerd duwtje met een voorpoot. De nieuwkomer mag bij hem in zijn mand slapen en gedraagt zich daar keurig, meestal.

Maar toch. Mijn Oude Hond heeft makkelijk praten. Die hoeft woensdag geen verkiezingen te winnen.