Vandaag ben ik blij dat ik geen wereldberoemde dode zanger ben. Op andere momenten natuurlijk ook wel, maar vandaag ben ik me er wat meer van bewust dan anders. Al de hele dag laat bekend en onbekend Nederland zijn emoties de vrije loop. Wat is het toch troostrijk om te kunnen horen en lezen hoe verschrikkelijk moeilijk iedereen het heeft met het overlijden van David Bowie. Als je de sociale media niet had, zat je toch maar mooi alleen met je verdriet. Om nog wat langer te kunnen delen in de smart van andere, hopelijk welbespraakte landgenoten, schakel ik na een uur of acht leedwezen op radio, Facebook en Twitter vanavond het televisietoestel in om naar onze Nationale Talkshow te kijken.
Bord op schoot, ik kan niet wachten.
We beginnen met een gewetensvolle dj (die het droevige bericht vanochtend tot zijn ternauwernood onderdrukte vreugde live in zijn radioprogramma kon melden), een oprecht bewogen theaterregisseur (die te pas en soms ook wel een beetje te onpas meldt dat de overleden zanger hem dingen heeft verteld die hij nóóit met iemand anders deelde), een zelfbenoemde popprofessor (die gelukkig niet méér open deuren intrapt dan gewoonlijk) en een zangeres die met Bowie doet wat je met Bowie móet doen; interpreteren.
Maar dan gaat het mis.
De integere tafelgasten maken plaats voor onder meer een minister met een hysterische oogopslag en een oudere vrouw die naar eigen zeggen lang geleden een popmeisje was en zich daardoor ‘natuurlijk’ enorm aangetrokken voelde tot de zanger die ze op een mediterraan eiland tegen het lijf was gelopen. Waar de gasten in het eerste bedrijf zich nog enigszins wisten te beheersen, gaan nu de remmen los. De twee dames verliezen alle gevoel voor decorum uit het oog en schudden ook de laatste restjes gene wellustig van zich af. Rillend van genot maken ze de wereld deelgenoot van de manier waarop de man uit Brixton ze bewust heeft gemaakt van hun menszijn, hun vrouwelijkheid, hun seksualiteit en hun heilige opdracht om de medemens te verblijden met hun ongetwijfeld ooit onweerstaanbare lichamen.
Mijn eten wordt koud.