Een maandag in augustus, twee weken geleden. Bij het vallen van de avond kijken we naar een berg, waar op dat moment de volle maan achter vandaan klimt. Er is een hapje uit. Uit de maan, niet uit de berg. Omdat we in tijden leven waarin je op alles voorbereid moet zijn, maken we ons even ongerust, maar het blijkt te gaan om een onschuldige maansverduistering.

“Wat is dat nou precies, een maansverduistering?”

Hoewel de Dochters volwassen zijn, wenden ze zich bij vragen van groot belang nog altijd tot mij. Dat voelt goed, maar meestal is de vreugde van korte duur. Interplanetaire kwesties zijn niet mijn sterkste kant en onafwendbaar keuvel ik mijzelf in rap tempo de problemen in.

“De schaduw van de aarde valt dan op de maan.”

Net op internet opgezocht. Ik breng het overtuigend, al zeg ik het zelf.

“Maar als het halve maan is en zo, dan is dat toch óók omdat de schaduw van de aarde op de maan valt?”

Daar gaan we al. Geen flauw idee.

“Nee, dan zie je alleen het deel van de maan waar de zon op schijnt.”

Gelul in de ruimte, maar tot mijn verbazing kom ik er mee weg. Ik neem me direct voor nu eindelijk eens uit te zoeken hoe het precies in elkaar zit, want er zit een zonsverduistering aan te komen en dat levert natuurlijk weer lastige vragen op. Vandaag is het zover. Het evenement is toegewezen aan de Verenigde Staten en de symbolische waarde daarvan ontgaat niemand. Uiteraard heb ik me wéér niet ingelezen. De maan schuift voor de zon, zo ver kom ik nog. Maar waarom dat niet veel vaker gebeurt en waarom het de ene keer twee minuten duurt en de andere keer zeven, ik zou het je niet kunnen zeggen.

In 1999 kwam de zonsverduistering naar Europa en wij gingen kijken. Er was ons een life changing experience beloofd, dus we lieten niets aan het toeval over. Speciale eclipsbrillen gekocht, artikelen gelezen, vers fotorolletje in de camera – ons kon niets gebeuren. Nog jaren na het spektakel heb ik gepassioneerd verteld hoe indrukwekkend het was, dat de Dochters het ook zo mooi vonden en man man man dat ik zo blij was dat ik er helemaal voor naar Frankrijk was gereden, nee, nóg erger, naar nóórd-Frankrijk!

Achttien jaar later is het tijd om openheid van zaken te geven.
Het viel tegen.

De vogels hielden op met fluiten, maar dat doen ze ook als het regent. Het werd een beetje schemerig, maar niet écht donker. En die onvolprezen corona dan? Niks van gezien, dankzij een noord-Franse wolk.

Terug naar vandaag. Terug naar Amerika, waar Bonnie Tyler de officiële opening van de Grote Verduisteringsshow verzorgt door op het dek van een cruiseschip op het moment suprême haar Total Eclipse Of The Heart ten gehore te brengen. Een lied dat wanstaltig, aanstellerig en bombastisch is, maar óók onweerstaanbaar. Van Total Eclipse Of The Heart geniet je niet, je onderwerpt je eraan, schrijft Amanda Petrusich in The New Yorker. En zo is het. Wie daarna toe is aan iets luchtigers, doet er goed aan nog even naar de bijbehorende videoclip te kijken . Onbedaarlijk grappig, maar ik ben blij dat ik díe in ieder geval niet hoef uit te leggen. Geen beginnen aan.