Anne is een toneelstuk dat gemaakt lijkt voor mensen die nooit naar toneel gaan, hooguit naar een musical. Dat is gelukt. Ik denk dat het ook gemaakt is voor mensen die niet vaak een boek lezen. Dat is ook gelukt. Zo’n tachtig procent van de mensen in de zaal heeft Het Achterhuis niet gelezen, schat ik naar aanleiding van een kleinschalig marktonderzoek op basis van een niet-representatieve steekproef. Ik vind dat verrassend, maar dat is het natuurlijk helemaal niet.

De voorstelling is een visueel spektakel van de eerste orde. Je wordt er zelfs een beetje duizelig van, zegt in de pauze een mevrouw tegen haar dochter, terwijl ze aan de bar cola drinkt uit een glas dat lijkt op een zware kristallen bloemenvaas.

Anne op een terras in Parijs, ná de oorlog. Dat is een vondst. Het is bijna jammer dat die wordt afgebroken omdat ook nog verteld moet worden hoe het echt afliep. Dat verhaal ken ik al, maar de meeste mensen in het publiek niet. Die zijn onder de indruk. Je moet van goeden huize komen om dat níet te zijn, wanneer je dit verhaal voor het eerst hoort.