Ik was twaalf jaar oud toen Hilversum 3 voor het eerst Bohemian Rhapsody draaide. Reden genoeg om een jaar of drie lang fan van Queen te zijn. Na die drie jaar had ik het wel gehoord en kon ik verder.

In de band waarin ik nu speel, ben ik de nestor, al zie je dat niet. Doordat de anderen in de band jonger zijn, weten ze niet hoe dat veel te lange, veel te theatrale nummer in 1975 klonk. Ze hebben zich niet kunnen verbazen over het ongewone, het nog nooit vertoonde. Toen zij in hun tienerjaren voor het eerst naar Queen luisterden, was Bohemian Rhapsody al een klassieker. En klonk het dus per definitie anders. Misschien dat ze daarom Queen nog altijd serieus nemen. Dat daarom de genezing achterwege bleef. Op verzoek van de drummer spelen we sinds een paar weken Don’t Stop Me Now. Ik kan er mijn gezicht moeilijk bij in de plooi houden. Is dat omdat het een lachwekkend nummer is of omdat wij het lachwekkend slecht spelen?