Een maand of twee geleden had ik het over heimwee, een oude vriend van me. Zijn bezoekjes zijn niet iets om naar uit te kijken. Sterker nog; hij komt altijd ongelegen. Ik schreef toen dat je aan heimwee niets dan spijt en schulden overhoudt. Deze week heb ik me gerealiseerd dat dat niet helemaal waar is. Heimwee is méér dan een oude vriend van wie je zou willen dat hij voor eens en voor altijd wegbleef. Hoe onuitstaanbaar hij ook is, hij is óók in staat om je te introduceren bij nieuwe vrienden die je voor geen goud zou willen missen. En die je je hele leven wilt blijven tegenkomen.

Ik loop al een paar dagen rond in een indrukwekkend land en een fabelachtig mooie stad, maar ik kijk vooral naar de dochter en haar nieuwe vrienden. Ze is de hele dag in het aangename gezelschap van zelfkennis, zelfvertrouwen en zelfkritiek. Van relativeringsvermogen, kennis, doorzettingsvermogen en hardheid. En van een gloednieuwe, prachtige taal. Heimwee komt vast ook nog wel eens langs. Ik hoop dat ze ‘m de volgende keer weer net zo hartelijk begroet als in januari. Om ‘m vervolgens de deur te wijzen. Dat dan weer wel.