De bedoeling van deze blog (dit blog?) was dat ik zou bijhouden wat ik hier in het eerste halfjaar van 2015 zoal zie en meemaak, terwijl zij daar is. Maar dagelijks lukt nu al niet meer en waarom zou je eigenlijk een blog schrijven voor één lezer? De Dochter beleeft haar laatste werkdag bij het restaurant dat staat op de plek waar eeuwen geleden in Het Zwarte Varken recht werd gesproken. We gaan er een borrel drinken en de hoofdpersoon is vanzelfsprekend hevig ontroerd. Zo kennen we haar weer.

Tien of misschien wel twintig jaar geleden heb ik hier met wat eigen en wat geleende kinderen nog eens een pannenkoek (toen nog pannekoek) gegeten. Twee tafels verderop zat een andere vader, met twee kinderen. Het was geen fraai schouwspel. Uit de manier waarop hij keek, praatte en zat sprak niets dan tegenzin. Natuurlijk ging ook op die tafel de limonade om en kwam er minstens evenveel stroop op broeken en jurkjes terecht als op de pannenkoeken. Net als bij ons. Maar aan onze tafel bleef het gezellig, omdat ik dat besloten had. Ik heb me zelden zo superieur gevoeld.