Panic is no option.

Zo heet één van de liedjes die schrijver Dave Eggers heeft verzameld op 30 Days 30 Songs, in een poging nog een paar aarzelende landgenoten ervan te overtuigen toch maar niet op de Republikeinse presidentskandidaat te stemmen. Eggers is een veel te goede en sociaal bewogen auteur om zijn motieven in twijfel te trekken, maar terwijl ik naar de afspeellijst luister, vraag ik me af wat hij denkt te bereiken. Ik vind het nogal lastig me voor te stellen hoe de denkwereld eruit moet zien van een Amerikaan die serieus overweegt om een stampvoetend kind aan te wijzen als opperbevelhebber van het leger, maar ik vermoed dat hij of zij doorgaans niet een paar uur uittrekt om aandachtig te luisteren naar goedbedoelde linksige liedjes. Buitengewoon goeie liedjes hoor, daar niet van. Kijk en luister maar even. Maar toch.

Of hij die baan nu krijgt of niet, er gaan dinsdag nogal veel mensen stemmen op iemand die geestelijk niet helemaal stabiel is, om het voorzichtig te formuleren. Een rood aangelopen dreumes die al bij het begin van het spel ‘Oneerlijk!’ roept, voor het geval hij verliest. Het deed mij ergens aan denken. Iets dat zich dichter bij huis afspeelt.

Ik ging gisteravond rustig slapen in de wetenschap dat paniek inderdaad geen optie is. Maar toen ik vanochtend wakker werd, was ik de andere opties even kwijt.