Het is meestal geen onverdeeld genoegen de tanden van de tijd hun werk te zien doen. Natuurlijk, slijtage en verval hebben mooie kanten. Mits goed belicht kan een verrimpeld gelaat van een ontroerende schoonheid zijn. Maar eerlijk is eerlijk, veel vaker brengt een onverhoedse blik op de ouderdom een schok teweeg. De onvolprezen sociale media confronteerden me onlangs ongevraagd en meedogenloos met een foto van een knappe klasgenoot van weleer, die net zoveel ouder blijkt te zijn geworden als ik. En de trotse vrouw wier aristocratische trekken me twintig jaar geleden imponeerden, bleek een snel vervagende schim van zichzelf, toen ik haar deze week weer terugzag.

Alles wordt altijd minder.

Bijna altijd.

In Engeland voltrekt zich morgen of anders volgende week waarschijnlijk de meest onwaarschijnlijke sportsensatie van deze eeuw. Leicester City, een onbeduidende club die een jaar geleden nét niet degradeerde, moet nog één wedstrijdje winnen om kampioen te worden van de Premier League, een voetbalcompetitie die wordt gedomineerd door mediamiljardairs, oliesjeiks en ander onguur volk.

Maar daar gaat het nu even niet over. Het gaat over Claudio Ranieri, de coach van Leicester.

Wie Ranieri de afgelopen maanden, toen het onvoorstelbare langzaam maar zeker realiteit werd, tijdens interviews en persconferenties gadesloeg, zag een mooie, innemende man van 64 jaar, die volstrekt toevallig in dit poenerige wereldje en in deze merkwaardige functie terecht leek te zijn gekomen. Of zijn club nu won (dat was meestal het geval) of verloor (een enkele keer), Ranieri bleef kalm, bescheiden, charmant en grappig. Vanzelfsprekend raken de Engelse media niet uitgepraat over het succes van de Italiaan en ze benadrukken graag dat zijn prestaties als coach vóór dit verbijsterende seizoen bepaald niet opzienbarend waren. Bij die constatering komen regelmatig beelden voorbij uit de jongere jaren van de coach.

Niet naar kijken! De jonge Ranieri valt enorm tegen.

Claudio Ranieri heeft niet alleen met Leicester iets wonderbaarlijks gepresteerd, maar ook met zichzelf. Hij is erin geslaagd de pijl van de tijd om te keren, om met Martin Amis te spreken.

Dames (en heren, vooruit, waarom ook niet), ziet u morgen of volgende week Leicester City kampioen van Engeland worden, geniet dan met volle teugen van de juichende voetballers die ongetwijfeld na afloop van de wedstrijd hun ontblote torso’s ruimhartig aan den volke zullen tonen. Maar vang vooral ook een glimp op van de meest verleidelijke glimlach in het hele stadion; die van Claudio Ranieri. Een baken van hoop voor iedere vijftiger die met toenemende wanhoop naar de spiegel staart. Kijk naar Claudio en u ziet dat het wél kan. Vergrijzen en verkreukelen en tóch steeds beter, mooier en interessanter worden.