De Italiaan en ik kussen elkaar. Al jaren. Aanvankelijk omdat ik dat heel Mediterraan en ruimdenkend van mezelf vond, inmiddels alleen nog omdat het goed voelt.

Onze wangen raspen langs elkaar, we zijn mannen zonder illusies, alles is zoals het is, maar we hebben baarden waarover is nagedacht. Terwijl hij mijn schouder nog even stevig vasthoudt, kijkt de Italiaan nadrukkelijk naar mijn haar, dat niet langer de kleur noch de volheid heeft van de eerste keer dat we elkaar ontmoetten. Sempre uguale, mompelt hij met een bewonderend knikje. Niks veranderd, nee hoor.

Italianen kun je niet vertrouwen en ze zijn sluw bovendien. Dat weten we al lang. Ook deze Italiaan deugt niet, want hij vertelt me dat het leven mooi is en dat alles goed komt met de wereld. Ik laat het maar even zo.