Cavaradossi ligt al een tijdje bewegingloos op de grond als er bij Tosca een belletje gaat rinkelen. Het belletje zit op rij 39 en de bijbehorende Engelse mevrouw probeert eerst nog onverstoorbaar voor zich uit te kijken. It wasn’t me! Daar trappen de Pucciniliefhebbers om haar heen niet in, zodat de dame in kwestie al snel verwoede pogingen doet om de telefoon het zwijgen op te leggen. Als dat niet lukt, eindigt haar night at the opera met een overhaaste vlucht van de tribune.
Iets meer dan twintig jaar geleden domineerden telefonerende dames en vooral heren plotseling het straatbeeld in de Italiaanse steden. Bij ons was de mobiele telefoon nog voorbehouden aan een betrekkelijk klein groepje mensen dat gelukkig zijn verwarde met bereikbaar zijn, maar hier in De Laars was de cellulare begin jaren negentig al gemeengoed. En hoe kleiner hoe beter. Italië was zijn mobiele voorsprong binnen een paar jaar kwijt en sindsdien hebben achtereenvolgens Hyves, MSN, Facebook, de smartphone en WhatsApp het concentratievermogen en de algemene ontwikkeling van een complete generatie verwoest. Maar er is hoop; de wal begint het schip te keren. Dat werd tijd ook.
Vanavond, op de openingsavond van het Festival Pucciniano, hoef ik voor het eerst sinds jaren niet bang te zijn dat er in mijn binnenzak iets begint te brommen of te rinkelen. De enige geluiden waarmee ik de andere bezoekers van het theater zou kunnen hinderen komen voort uit het feit dat we voorafgaand aan het spektakel nogal zwaar getafeld hebben. De iPhone kan het niet zijn, die ligt al dagen werkeloos in een la op de hotelkamer.
Ik ben bepaald niet de eerste die overgaat tot periodieke beeldschermonthouding; digital detox is hot. Onderweg naar het zuiden riep een Duitse krant me bemoedigend toe dat ik met mijn voornemen om de iPhone maar eens een tijdje uit te zetten, de Zeitgeist perfect aanvoel.
Ondertussen is Tosca tot de ontdekking gekomen dat Mario zijn adem wel héél lang kan inhouden. Iets met losse flodders die toch echte kogels bleken te zijn. Krijsend stort de diva zich van Castel Sant’Angelo en kunnen we eindelijk naar huis. Een hele opluchting. Want hoewel ik begrijp dat Puccini geen rekening hoefde te houden met de krimpende herseninhoud van de 21e-eeuwer is een hele avond zonder ook maar één pakkende melodielijn wel een lange zit. Niet alles was vroeger beter.