De luchthaven van Cusco heet Aeropuerto Internacional Alejandro Velasco Astete. Ik hecht eraan dat bij iedere gelegenheid volledig uit te spreken. Ook tegen de taxichauffeur: ‘Son quanto minutos al Aeropuerto Internacional Alejandro Velasco Astete?’

De mevrouw die op Aeropuerto Internacional Alejandro Velasco Astete mijn bagage incheckt is al net zo mooi als de naam van het bedrijf waarvoor ze werkt. Ze vraagt me vriendelijk of ik voor de eerste keer ‘en el Peru’ was. Ik antwoord bevestigend en complimenteer haar met haar prachtige land en de lieve mensen die er wonen. Nu is mijn uitspraak van het Spaans weliswaar indrukwekkend, maar voor je het weet maak je zo’n oogverblindende dame door je beperkte woordenschat en gebrekkige beheersing van de grammatica per abuis uit voor smerige rothoer of je brengt haar landgenoten ongewild in verband met onorthodoxe seksuele strapatsen. Geen risico’s nemen dus; voor vleierij nemen we onze toevlucht tot het Engels. Als beloning krijg ik een glimlach om stil van te worden en een plaatsje bij het raam op de lange vlucht van Lima naar Madrid.

Nog steeds in Cusco kijk ik met een laatste kopje cocathee voor me nog eens naar het landschap rond Aeropuerto Internacional Alejandro Velasco Astete. Net als een week geleden is het uitzicht hier niet bijzonder, maar ik weet nu wat er achter de heuvels ligt. Wat een verademing om een week lang de uitstekend georganiseerde Europese ontevredenheid te hebben kunnen verruilen voor de blije anarchie en onbekommerde chaos van de Quechua’s.

Sulpaiki.